Peruuuuu

M´n laatste verhaal eindigde in Copacabana. Vanuit daar had ik met 2 engelse meiden en 1 engelse jongen ´n eendaagse bezoek gepland naar Isla del Sol. Het eiland ligt in het Titicacameer, is heuvelachtig en bestaat voornamelijk uit rotsgronden. Volgens Inca legendes is dit het eiland waar de zonnegod werd geboren en daarmee hun beschaving begon. We werden per boot afgezet op het noordelijk deel van het eiland en daar kregen we een korte rondleiding. Je ziet o.a. een aantal ruines en een rots die (met veel voorstellinsgsvermogen) op een poema moet lijken. Na dit culturele hoogtepunt besloten we om al wandelend naar het zuidelijk deel van het eiland te gaan. Dit was door de hoogte werderom geen makkie (lang leve de hoogte!). Vanuit de hoogste punten van het eiland kun je het prachtige blauwe water van het meer zien. O ja, en in de verte zelfs mijn geliefde Huayna Potosi berg. De volgende dag wilden we naar Puno in Peru gaan. Maar omdat de weg door o.a. boze mijnwerkers al enkele dagen was geblokkerd (in Nederland hebben wij daar bulldozers, waterkanonnen en ME voor), konden we voor een ¨schappelijke¨ prijs de overtocht per boot maken. Deze grap duurde slechts 9 uur. De dag begon al rommelig. We moesten uiteindelijk ergens naar een verlaten waterkant van het meer lopen, waar we 2 uur op de boten moesten wachten. Eindelijk in Puno aangekomen was de sfeer erg grimmig. Daar waren namelijk veel mensen bijeengekomen om te protesteren en die konden ons als gringo´s niet echt waarderen. Probleem was dat we nog een stempel moesten halen voor ons paspoort, wat aan de andere kant van de demonstraties was. Na wat geschreeuw, geduw en getrek waren we eindelijk bij de speciaal opgezette douane aangekomen. Daarna zo snel mogelijk weg uit Puno, maar zonder bussen erg moeilijk. Eerst dus een taxi naar de volgende stad en daarna eindelijk de bus naar Cuzco genomen. Pfff, dit is dan ook weer Zuid-Amerika.

In Cuzco hadden we de eerste dag met z´n vieren de stad verkend. Cuzco was de hoofdstad van het Rijk van de Inca´s en is ergens in de 16e eeuw door de spanjaarden verovert. Zij bouwden op de muren van de Inca-tempels hun eigen kerken en kloosters. Ik moet zeggen dat de stad een van de mooiere is die ik in Zuid-Amerika heb gezien. Alleen jammer dat het door de nabije ligging van Machu Picchu erg veel toeristen aantrekt en daarmee ook de mensen die daarmee hun geld proberen te verdienen. Vooral rond het centrale plein probeert men om de 10 meter iets aan je te verkopen. Om gek van te worden. Om de schitterende omgeving ten noorden van Cuzco, genaamd Sacred Valley, te verkennen had ik een eendaagse mountainbike tocht geboekt. Deze was vrij pittig en leidde ons uiteindelijk naar de inca ruines in Moray. Dit zijn enorm grote cirkelachtige terrassen, waarvan het gebruik nog steeds niet helemaal duidelijk is (zoals bij wel meer Inca ruines). Omdat ons hotel in Cusco iets te gezellig was, zijn we daar vijf dagen blijven hangen. Inmiddels was onze groep al gegroeid tot 9 zo´n personen, waaronder een Ierse jongen met wie ik erg veel lol heb gehad (alleen al het accent!). Op Saturday night ¨party night¨ hadden we een ouderwets jaren 80 feest, wat toch wel het hoogtepunt was. Wij ´s middags naar de markt voor wat foute kleding en dat is ons geluk. Lekker fel gekleurde shirtjes met een iets te strakke legging...Goed feestje!

Maar na wat gefeest was het tijd voor inspanning en cultuur. Een vier daagse tocht naar Machu Picchu! De eerste dag was downhill mountainbiken, maar dan iets minder spannend dan de dangerous road in Peru. Daarna kregen van onze uitstekende gids een leuke uitleg over de verschillende vruchten, groenten en natuurlijk aardappelen uit Peru. Blijkbaar komt de aardappel oorsprokelijk uit Peru en ze eten die dan ook bij elke maaltijd. Daarna nog 1,5 uur een potje voetballen tegen de locals, wat toch leuk blijft. De volgende morgen vroeg op en oefff wat een spierpijn. En ja, het was die dag slechts 8 uur lopen over rotsachtige rivierbeddingen en steile (jungleachtige) paden met o.a. wilde bananen-, mango en ananasbomen. Maar wat waren de uitzichten toch weer geweldig. Groene bergen die scherp naar beneden lopen met in het dal de bulderende rivier. Als beloning konden we op het einde van de dag genieten van de thermische baden, wat welkom was voor de spiertjes. De volgdende morgen in een tuigje gehesen en met een zestal kabels tussen de bergen naar beneden in het dal gescheurd. Wel gaaf om al glijdende een paar honderd meter naar beneden te kunnen kijken!! Daarna nog drie uurtjes lopen om uiteindelijk het laatste (en erg toeristische) dorp Aguas Calientes te bereiken. Na een warme douche op tijd naar bed, want we zouden de volgende dag al om 3:45 uur gewekt worden. Dit omdat alleen de eerste 400 bezoekers van de dag toegang krijgen tot het hoger gelegen Huanya Picchu. Dit geeft blijkbaar een mooi uitzicht over de oude incastad. Daarnaast zouden we ook op tijd zijn om de zonsopgang op de ¨magische plek¨ van Machu Picchu mee te pakken. De dag begon alleen erg slecht. Ik voelde me dag ervoor al niet fit, maar die morgen was het echt beroerd. Na eerst te hebben overgegeven, werden om 4:30 de poorten van de klim naar Machu Picchu geopend. Dit was het begin van een voor mij verschrikkelijke tocht omhoog (in iets minder dan een uur). Eenmaal bovengekomen was in ieder geval duidelijk dat we zeker bij de 400 winnaars behoorden. Helemaal doorweekt van het zweet moesten we tot 6:00 uur wachten voordat Machu Picchu open zou gaan. Ik had van tevoren de mooie verhalen gehoord en natuurlijk de plaatjes gezien, maar ik kon nog niet helemaal begrijpen waarom de stad nou zo bijzonder was. Sommige mensen zeiden dat het het magische gevoel was, anderen zeiden de onbereikbaarheid van de locatie en de gaafheid van de ruïnes. Ik had al wat gelezen over Machu Picchu, maar helaas is het verhaal achter de ruines nogal wat giswerk. Zelfs de functie van de stad is tot op de dag van vandaag niet eens helemaal helder. Dit bleek ook uit de rondleiding van de gids die maar bleef zeggen ¨er wordt aangenomen dat¨ en ¨men denkt dat¨. Machu Picchu is nooit door de Spanjaarden ontdenkt en daardoor ook niet vernietigd. Het is na de val van het Inca rijk alleen wel in verval geraakt en daardoor ¨gerestaureerd¨. Ze hebben daarbij gewoon weer een heel deel bovenop de oude muren bebouwd. En ik moet zeggen dat het er nu toch wel (weer) fraai uitziet. Na een mooie zonsopgang en een korte rondleiding zijn we om 10:00 uur begonnen met de klim van naastgelegen Huayna Picchu. Deze steile berg is vooral geliefd onder de jonge bezoekers en geeft een geweldig uitzicht over omgeving, en in mindere mate over de stad. Dit uitzicht heeft meer indruk op me gemaakt dan de stad zelf, terwijl het als een van de zeven nieuwe wereldwonderen wordt beschouwd. Aan het einde van de dag helemaal kapot, maar toch voldaan weer teruggegaan naar Cuzco. Mijn conclusie is dat Machu Picchu zeker mooi is, maar daarentegen ook een populaire toeristische attractie die van grote betekenis is voor het toerisme van de hele regio. Oftwel, alles wat dan ook maar met (pre-) Inca te maken heeft wordt geexploiteerd. Ik snap trouwens ook nog steeds niet dat een blijkbaar geweldig Inca rijk kon worden veroverd door slechts 400 Spanjaarden...

Na een dagje relaxen in Cusco, en afscheid te hebben genomen van mijn medereizigers, ben ik naar Arequipa gegaan. De eerste dag heb ik met een Engelse jongen Arequipa verkend, wat na Cuzcuo ook weer een mooie stad is (met vele witte gebouwen). De volgende dag werd ik om 03:00 opgehaald voor een tweedaagse tocht naar de Colca Conyon. Deze canyon schijnt de diepste canyon van de wereld te zijn. Een stuk is zelfs 3.500 meter van top tot dal en is daarmee 2 keer dieper dan de bekende Grand Canyon. Onze eerste stop was bij het toeristsiche 'Cruz del Condor'. Deze kloof is het woongebied van de Andesconder, waarvan de vleugels een spanwijdte kunnen hebben van 3 meter. Ze vliegen daar werkelijk waar op slechts enkele meters van je vandaan. Wel gaaf die grote mussen! Daarna begon het loopwerk. Eerst een afdaling naar het dal van de canyon, waar we na een paar uur lopen bij een klein dorpje aankwamen. Daar even het zwembad in gesprongen, eten, biertje bij het kampvuur en op tijd naar bed. De enige weg naar de bewoonde wereld is een steil pad, welke als ochtendwandeling (wederom 5:30...) op het programma stond. Na 2 uur klimmen, en wat slalommen om ezels en paarden, eindelijk bovengekomen. Wat een ellende om in zo´n dorp te wonen en altijd dit pad te moeten lopen. Ik zou nog eerder in Asten gaan wonen. Maar na inspanning komt ontspanning. Dus ´s middags lekker ronddobberen in een zwembad met water van 40 graden. Heerlijk! Daarna weer met het busje naar Arequipa, waar ik meteen de bus heb genomen naar Nazca.

Nazca zelf is een beetje saai, maar iedereen gaat daar heen voor de bekende Nazcalijnen. Dat zijn de tekeningen in het zand van enkele tientallen dierfiguren en andere lijnen. Het beste is om dit vanuit de lucht te aanschouwen. Maar omdat ik al een aantal dagen met buikpijn rondliep, leek het me niet verstandig om in een vliegtuigje te stappen. Daarbij is het hoogseizoen, waardoor de prijzen ook nog eens belachelijk hoog zijn. Dus 1 + 1 = 3 en dat betekende voor mij een tochtje naar een uitkijktoren. Vanaf daar kon je 2 figuren zien. Ik moet zeggen dat het me alleen niet echt kon bekoren. Kleine deceptie dus. Daarna naar de dokter gegaan voor mijn maag en gelukkig had ik geen infectie (of iets dergelijks). Dat werd alleen wel voor vijf dagen elke dag een zestal pillen slikken en geen frisdrank, bier of gefrituurd voedsel. Snel weg uit Nazca en op naar Huacachina. Huacachina ligt midden in een oase en is omringd met zandduinen van soms wel enekel honderden meters hoog. De main attraction hier is het zandborden. Eerst werden we met een buggy op onze bestemming afgezet. Deze rit was al een hele belevenis op zichzelf en leek wel op een ritje in houten achtbaan. Bij het zandborden is het eigenlijk de bedoeling dat je al staande met je snowboard / houten plak van de zandduin naar beneden gaat. Maar omdat dit bijna onmogelijk is ben ik maar liggend op mijn board naar beneden gegaan. En dat gaat hard! Je moet dan ook op het einde remmen, maar ik ging zo hard dat ik onderaan telkens van mijn board werd gesmeten. Resultaat: zand in je kleren, oren, ogen, mond en alle andere lichaamsdelen. Ondanks het gevaar voor eigen leven en super gave ervaring. In Huacachina had ik trouwens 2 Nederlanders ontmoet met wie ik de volgende twee dagen een beetje heb gerelaxed. Gaat makkelijk met een zwembad, lekker temperatuurtje en goed eten.

Momenteel ben ik trouwens in een kustplaatje in Equador, genaamd Montañita. Tussen Huacachina en nu zitten nog een paar dagen, maar dat verhaal komt later. Ga nu voor de verandering eens een lekkere vismaaltijd eten en daarna waarschijnlijk het nachtleven verkennen. Wat een slecht leven ;) Tot over 2 weekjes in Holanda. Yep, het aftellen is begonnen en het einde komt akelig dichtbij.

Ciao, Rob

Bolivia, adios!

Op dit moment zit ik m`n verhaal te typen in Copacabana, Bolivia. Dat is al weer ruim 3 weken nadat ik Sucre heb verlaten en verder ben gegaan naar Potosi. Potosi is een van de hoogte steden op de wereld, namelijk 4.090 meter, en ligt aan de voet van de Cerro Rico (¨rich mountain¨). Deze berg is al vanaf de Spaanse invasie belangrijk voor de stad vanwege de zilverwinning. Mijn enige reden om naar Potosi te gaan was dan ook een bezoek te brengen aan de mijnen. Ik moet zeggen dat ik de nacht ervoor niet heel goed geslapen heb, omdat ik misschien ietwat claustofobisch ben… Als dat maar goed zou komen. ´s Morgens eerst naar de markt om wat spullen voor de mijnwerkers te kopen. Dit betekend: een aantal flessen frisdrank, veel cocabladeren (ze kauwen dat de hele dag door) en een dynamietstaaf + ontsteker (welke ik 2 uur lang op mijn rug moest meedragen). Tja, het gaat daar allemaal niet volgens de westerse veiligheidsregels. Na onze inkopen trokken we een overal aan, helm op en daarna de mijn in. De omstandigheden om te werken zijn echt verschrikkelijk. Het is erg hard en fysiek werk, het is er ontzettend warm, het is erg krap en laag (waardoor ik wel 100 keer mijn kop heb gestoten) en het is gevaarlijk vanwege instortingen! De meeste mijnwerkers worden dan ook niet veel ouder dan 50 jaar. Af en toe moesten we naar de zijkant springen, omdat er over de spoorrail een wagonnetje voorbij kwam die door wijnwerkers wordt geduwd. En die wil je niet over je heen krijgen. Op het eind kregen we van onze gids nog een uitleg over de god van de berg, welke door de mijnwerkers zeer serieus wordt genomen. Zo offeren ze hem cocobladeren, drank en sigaretten. Na ongeveer 2 uur onder de grond te zijn geweest was het erg fijn om weer zonlichtte zien en te beseffen dat ik gelukkig nooit meer terug hoefde. Het was een indrukwekkende belevenis en je gaat bijna van je kantoorbaantje houden.

Mijn volgende stop op weg naar La Paz was Cochabamba, wat een stuk lager ligt en dus een aangename temperatuur heeft. Het is de vierdestad van Bolivia en je kunt er een bezoek brengen aan het grootste jezus standbeeld in de wereld. Aangezien het erg warm was en ik geen zin had om 1500 treden omhoog te lopen, besloot ik om lekker touristisch met de gondel omhoog te gaan. Het beeld is inderdaad enorm, maar net zomooi is het uitzicht over de stad. Na 1,5 dag de stad verkend te hebben vond ik het tijd om naar de hoodstad La Paz te gaan. La Paz is een goede stad om te gaan stappen en dat heb ik de eerste 2 avonden dan ook gegaan. Erg leuk, maar je staat in kroegen met bijna alleen maar andere reizigers. Heb daar wel wat leuke mensen ontmoet, zoals Franz (een duitse jongen) en vier Canadese jongens. Met de Canadesen heb ik ¨The world´s most dangerous road¨ gemountainbiked en overleefd! Het begin is geasfalteerd dus daar kun je lekker makkelijk naar beneden. Het tweede stuk is echter gravel en daar kwamen onze fijne fietsjes (met uitstekende remmen) goed van pas. Je gaat alleen maar omlaag van 4.700m naar 1.200m en het gaat soms erg hard. Tenmiste, als je de gids bij wil houden en dat is niet makkelijk en misschien ook niet altijd even slim. Bij enkele plaatsen waar we stopten vond onze gids het namelijk nodig om te vertellen dat er ooit iemand daar in het ravijn was gevallen. En de ravijnen zijn vaak stijl en hoog, dus niet voor niets een dangerous road. Maar de uitzichten en natuur waren geweldig, ook al kon je er tijdens het afdalen niet goed van genieten. Het eindpunt was een dieren opvangcentrum voor apen en vogels. Daar konden we ook genieten van het zwembad en als bijkomstigheid de zandvlooien die je helemaal lek steken…

Terug in La Paz kwam ik Franz weer tegen en hij had de 3 dagen ervoor de Huayna Potosi berg beklommen. Na zijn belevenis moest is dit ook gaan doen! Niet makkelijk, want de berg is 6.088 meter hoog (en dus boven de magische 6.000 meter). De eerste dag werden we met een busje op 4.700m afgezet. Die eerste 1.000 meters waren dus al in de poket ;) Daarna met een volle backpack omhoog geklommen naar highcamp op 5.100 m. Dat was nog wel te doen, ondanks al de klimuitrusting op je rug (o.a. bergschoenen, warme kleding, helm, pikhouweel, crampons om op ijs te lopen enz.). ´s Avonds een goeie maaltijd gegeten en om 19.00 uur naar m´n bedje (lees dun matrasje op de grond). Slapen op deze hoogte is niet makkelijk en na een half uur geslapen te hebben, werden we om 0.00 uur ´s nacht wakker gemaakt. Ik was in eerste instantie van plan om niet te gaan, omdat ik me erg beroerd voelde. Maar uiteindelijk om 1.00 uur toch vol goede moed vertrokken. Je wandeld ´s nachts, omdat het ijs op de berg dan beter is om op te lopen/klimmen. Al vanaf het eerste moment had ik het zwaar. Het is namelijk erg moeilijk om op deze hoogte adem te halen en je hart gaat als een dolle te keer, ook al ben je alleen maar aan ´t lopen. Verder had ik de hele tijd ontzettende slaap, last van hoofdpijn door de hoogte en het was koud. En ¨last but not least¨ je benen voelen aan als beton blokken. Oftwel, wat the f*ck ben ik aan het doen op mijn vakantie! Ik dacht menigmaal aan stoppen, maar wilde daarentegen ook zo graag de top halen. Na 6 uur lopen bereikten we om 7.00 uur dan eindelijk de top, met een geweldige zonsopgang om van het uitzicht te genieten. Dit was dan uiteindelijk toch waar ik het allemaal voor had gedaan! Erg lang kun je er alleen niet van genieten, want we moesten ook nog 2 uur terug lopen naar highcamp. Daar aangekomen kregen we een soepje om aan te sterken. Na eindeijk een beetje te zijn bijgekomen moesten we nog 500 meter omlaag naar het beginpunt. Ik was zo dan ook zo blij om weer in het busje te stappen en lekker naar mijn bedje in het hostel te gaan. Achteraf was het een schitterdende ervaring, maar ook het zwaartse wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Van onze groep van 10 personen hadden het er dan ook maar 4 gehaald... Huayna Potosi, been there, done that.

De volgende dag ben ik met een klein vliegtuigje naar het warme en lagere Rurrenabaque gevlogen, wat aan de rand van het Boliviaanse regenwoud ligt. Dit vliegtuig was waarschijnlijk het meest makkelijke vliegtuig om te kapen, want je kon zo de cockpit in kijken. In het vleigtuig kwam ik Justin tegen, met wie ik de dag ervoor de Huayna Potosi had beklommen. Omdat we wel wat ontspanning konden gebruiken zijn we ´s middags naar een zwembad gegaan met een geweldig uitzicht over het dorp en de bergen. Helemaal relaxed en top. Voor de volgende drie dagen had ik een pampas tour geboekt. De pampas is een enorm groot gebied, vergelijkbaar met een wetland. Er zijn allerlei meren en rivieren, met ontzettend veel wilde dieren. We hadden we groep van acht personen, waarvan 6 meiden en 2 jongens (ik en heel toevallig ook Franz). Om bij de rivier te komen moesten we alleen eerst 3 uur met een jeep over een hobbelweg. Daar aankomen zijn we met onze boot naar het kamp gevaren. Onderweg zagen we al meteen roze rivier dolfijnen, heel wat (grote) volgels en aapjes! Helaas had ik alleen geen fototoestel om dit allemaal vast te leggen :(In het vliegtuig kwam ik er namelijk achter dat ik mijn fototoestel in de taxi naar het vliegveld was verloren. Naast de camara ben ik ook van een aantal dagen m´n foto´s verloren. Maar goed, niet te veel zorgen om maken. ´s Avonds gingen we met onze boot op zoek naar alligators en kaimannen. Deze kun je redelijk makkelijk ontdekken door hun reflecterende rode ogen. Maar omdat we een iets te gezellige groep hadden, waren we ook iets te luidruchtig voor het spotten van dieren. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om te gaan zwemmen met de dolfijnen. Mooie ervaring, maar niet makkelijk omdat ze toch vaak op afstand blijven. Trouwens ook wel spannend om daar te zwemmen, want je weet niet wat er allemaal onder of naast je zwemt (lees alligator of piranjas). ´s Middags zijn we namelijk op ongeveer dezelfde plek gaan vissen naar piranjas... Met alleen een nylon draadje, een haakje en een stuk vlees hadden we uiteindelijk 10 piranjas gevangen. Genoeg om tijdens het diner allemaal een piranja te kunnen eten. De laatse dag van onze tour gingen we ´s morgen weer lekker relaxed rondvaren, beetje genieten van de natuur en uiteindelijk terug naar Rurrenabaque. Dit waren echt drie super dagen, omdat we zo´n leuke en gezellige groep hadden. Het was dan ook jammer dat de meesten na de tour een andere richting opgingen.

Maar in Rurrenabaque aangekomen had ik met Rachel (een van de meiden) besloten om er nog een driedaagse jungle tour aanvast te plakken. Eerst weer met een bootje naar ons kamp en de omgeving was heel anders dan de pampas. Nu zaten we echt in de jungle met enorm grote bomen en dichte begroeiing van struiken en lianen. Het is veel wandelen en je gaat op zoek naar dieren. Het is een soort van geluid- en spoorzoekertje met de gids voorop. Wel leuk want onze gids was erg enthousiast en leerde ons nog wat survival technieken voor in de jungle. Uiteindelijk hebben we wilde zwijnen, brulapen, ara´s, een tapier, spinnen en kleine slangen gezien. De laatste zagen we tijdens onze avondwandeling, wat wel een beetje spannend wat. Je hoort namelijk allemaal geluiden om je heen, maar je ziet bijna niets. Daarbij vond onze gids het leuk om een waargebeurd verhaal te vertellen over jaguars die mensen aanvallen. Fijn voor als je in het donker acheraan loopt. De laatste dag stond er een stevige klim op het programma naar een berg. Het uitzicht daar over de rivier en jungle, waar de ara´s over de toppen van bomen vliegen, was helemaal geweldig! Al met al was de jungle tour niet zo leuk als de pampas tour, maar zeker de moeite waard. Terug in Rurrenabaque was het tijd voor avondeten en het is altijd leuk om ergens niet toeristisch te eten. Daarom waren we voor 1 euro aangeschoven in een soort van huiskamer voor een lekkere Boliviaanse maaltijd. Zoals in veel plaatsen in dat soep, rijst met kip en een beetje salade. Om het eten een beetje op smaak te brengen besprenkelde ik mijn rijst met een sausje. Helaas zat daar een of andere hele hete peper in die je NIET zou moeten eten. Je raad het al, mijn mond stond in brand wat de locals natuurlijk erg grappig vonden. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan het avantuur in Rurrenabaque. In eerste instantie was ik van plan om de bus terug te nemen naar La Paz, maar mijn leven is me toch iets te waardevol. Je rijdt namelijk met de bus op slecht enkele centimeters van de rand van afgronden en er schijnen nogal eens ongelukken te gebueren. Dat werd dus weer het vliegtuig.

Ik moet nu stoppen, want ik ga met een aantal engelsen lunchen aan het Titicacameer. Dit meer ligt op de grens van Peru en Bolivia is onofficieel het hoogst commercieel bevaarbare meer ter wereld (op 3800m tussen de hoge pieken van de Andes) en tevens het grootste meer van Zuid-Amerika. Morgen naar het bekendste eiland Isla del Sol en daarna naar Peru. Oftwel, bey bey Bolivia, maar het was geweldig. O ja, ondertussen heb natuurlijk ik via sms en internet en meegekregen dat Someren 1 kampioen is geworden. Dus felicitaties aan iedereen!

Groetjes, Rob

Weer te veel leuke dingen gedaan!

Hola chicos en chicas,

Ik zit op dit moment in Sucre (Bolivia) om mijn español te verbeteren. Ierdere dag 3 uurtjes priveles is best wel vermoeiend, omdat je hoofd daarna helemaal vol zit met nieuwe woordjes en grammatica. Niet dat ik nu ineens vloeiend spaans spreek, maar ik kan me in ieder geval redelijk redden. Moet ook wel want in tegenstelling tot Argentinie spreekt hier niemand van de locals engels. Sucre is een mooi stadje met veel studenten, waardoor dat je in de avonden nog goed een pint (of meer) kan drinken. Tja, moet toegeven dat ik ook wel eens met een kater naar mijn lessen ben gegaan... En de mensen houden hier tijdens het stappen nogal van dansen, dus ik heb er met mijn ¨soepele¨ heupen ook aan moeten geloven. Niet makkelijk als je al spierpijn hebt van 1,5 uur lang zaalvoetballen op 2700 meter hoogte! Mijn longen bonkten bijna uit mijn borstkas en mijn tong hing op de grond. Wat zal ik een bere conditie hebben na deze hoogte stage. Not!

Maar ik zal mijn verhaal beginnen toen we (Tim en ik)3 week geleden naar Puerto Madryn gingen. Na weer een lange busrit vanaf Bariloche kwamen we aan in de kustplaats Puerto Madryn waar je zeeleeuwen, zeeolifanten, pinguins en met een beetje geluk orca´s kan zien (helaas geen seizoen voor walvissen). ´s Morgens maar meteen 30 kilometer met een moutainbike langs de kust gefietst om onze beentje te strekken en om in een baai wat zeeleeuwen te zien. ´s Middags met een klein busje 1,5 uur over een grindweg gereden naar een groep zeeolifanten. Het leuke was dat je op ongeveer 10 meter afstand van ze kon gaan zitten zonder dat ze het erg vonden. Op de terugweg scheen onze chauffeur nogal haast te hebben en scheurde met 90 km p/u over de grindweg waar 40 de maximum was. Daarbij dacht hij grappig te zijn om af en toe met losse handen te rijden enmet een smile achterom te kijken naar ons. De volgende dag vroeg vertrokken om met geluk het schouwspel te zien waar we eigenlijk voor waren gekomen, namelijk de orca´s die zich op het strand gooien om jonge zeeleeuwen te vangen (http://www.youtube.com/watch?v=BweCsUIBDa8&feature=related). Dit is de enige plek op de wereld waar ze dat doen en de kans dat je dit ziet is heel erg klein. Niet heel vreemd dus dat er ook een filmploeg van Animal Planet was. Na 1,5 uur wachten werden we eindelijk beloond. Een drietal orca´s zwom tweemaal heel erg dicht langs de kust, zodat je ze van redelijk dichtbij kon zien. De zee is alleen geen Dolfinarium en helaas hadden ze geen zin om hun trucje uit te voeren... Achteraf waren we natuurlijk super blij dat we die gave beesten uberhaupt hadden gezien. De dag daarna stond een een boottocht op het programma , zodat we hopelijk wat dolfijnen konden zien. En ja hoor, na even varen sprongen er ineens 3 dolfijnen voor onze boot. Je kon voor op de boot gaan liggen en al varende de dolfijnen bijna aanraken (zo dichtbij). Aangezien ze wel zin hadden om met de boot te spelen, ging onze kapitein met de boot golven maken. En gelukkig, ze gingen dol fijn achter de boot springen. Helemaal top om te zien! Ter afsluiting van onze dagtrip zijn we naar de grootste kolonie pinguins in zuid amerika gegaan (ongeveer 500.000). Leuk, maar na een aantal van die beesten heb je het wel gezien.

Na in een record tempo alles te hebben gezien in Puerto Madryn, zijn we noordelijker gegaan naar Mendoza. Mendoza staat bekend als de wijnstreek van Argentinie, wat ons als ¨wijnkenners¨ een goede plek leek om wat te relaxen. Beetje chillen en zonnen op het dakterras, champions league kijken en ´s avonds lekker bbq´en onder het genot van een wijntje. Kan slechter. O ja, we hebben ook nog een dag iets actiefs gedaan, namelijk de beroemde wijntour per fiets. Je begint ´s morgens met het huren van een fiets (wij bij de famous Mr Hugo), drinkt daar een glaasje wijn en stapt op je fiets om een aantal wijngaarden te bezoeken. Daar krijg je steeds een korte rondleiding, maar de meesten zijn alleen geinteresseerd in het proeven (lees zuipen) van de wijnen. Gevolg is dat je niet helemaal nuchter je fietsje inleverd, maar wel veel wijzer bent geworden over wijnen?!

Na Mendoza was het tijd om weer een bus van 18 uur noordelijker te pakken richting Salta. Daar de eerste dagen de stad verkend met meisje uit Denemarken. Daardoor zelfs cultureel bezig geweest door een aantal museums te bezoeken, en was nog interessant ook (Inca cultuur enz). Daarna 4 dagen een auto gehuurd met nog twee andere Nederlandse jongens (Arthur en Rick). We waren volledig verzekerd, tenzij onze auto gestolen zou worden of hij over de kop zou slaan. In beide gevallen zou dat ons een aardige smak geld kosten, dus geen rare dingen. Alhoewel, het motto was ¨don´t be gental with a rental¨ en dat is ons aardig gelukt... Op dag 1 kwamen we op het briljante idee om via een zandweg naar een meer te gaan en daar onze lunch te eten. Niet heel slim want het had de nacht ervoor flink geregend. We kwamen na 2 kilometer dan ook al vast te zitten in de modder. Haha, leuk in het begin, maar na verloop van tijd gaat de lol er wel vanaf. Met wat hulp van een aantal locals konden we na 3,5 uur, en een auto volledig onder de modder, eindelijk verder. Natuurlijk erg veel bekijks in de dorpjes met onze ietwat vieze auto en vier lange Hollanders. Maar de omgeving was super mooi en we hebben in die 4 dagen veel gave gezien zoals gekleurde bergen , catussen, schitterde rotsen en kleine dorpjes op 3000 meter hoogte (waar we ook moesten overnachten). Niet onbelangerijk is dat we ook heel veel lol hebben gehad met z´n vieren. Met Arthur heb ik bijvoorbeeld gister in Sucre Koninginnedag gevierd. Wel lachen als de halve kroeg met een door ons gesminkte Nederlandse vlag op de wangen rondloopt. Haha!! En we vielen daarbij in de kroeg ook nogalop met onze oranje shirtjes.

Na een zevental weken in Argentinie was het tijd om naar Bolivia te gaan en gelukkig waren we al beetje gewend aan de hoogte. Tim en ik hadden in Salta een groepje gevormd met twee andere engelse jongens en met hen zijn we de grens over gegaan. Je ziet meteen dat Bolivia een stuk armer is en ook minder goed geregeld is. Zo moesten we bijvoorbeeld nog geld pinnen en de bank zou om 9.00 uur opengaan. Na 2,5 uur wachten konden we eindelijk naar binnen, waardoor we onze bus hadden gemist. Dat werd dus de taxi voor 2,5 euro per persoon voor een ritje van 1,5 uur... Niet heel erg dus. De volgende twee dagen hebben we lekker gerelaxed in ons hotel en af een toe een duik genomen in het heerlijke zwembad. Dat is even het vertrouwde vakantie gevoel. Maar na twee dagen niets doen was het tijd voor weer wat actie. Met z´n vieren hadden we een vierdaagse jeeptour geboekt van Tupiza naar Uyuni (zuiden van Bolivia). De organisatie had ons al enthousiast gemaakt met mooie verhalen en dat was meer dan terecht. We hadden een eigen chauffeur/gids en kok (beide van onze leeftijd) waar we de komende 4 dagen mee waren opgescheept. Wel leuke gasten. Zo danste onze kok lekker op de ¨nieuwste¨ songs van 2 Unlimited en scheurde de chauffeur over de ¨wegen¨ die alleen maar uit zand met stenen bestaan. Gevolg was dat we de eerste dagal tweemaal een lekke band hadden. De eerste dag was meteen bergop naar hoogtes tussen de 4000 en 5000 meter en dat zou de komende dagen ook zo blijven. Als je last krijgt van hoogteziekte kun je cocabladeren kauwen. Heb het wel geprobeerd maar het smaakt niet heel lekker en ik had daarbij niet echt last van de hoogte. Wat we de eerste dag zagen waren weer gekleurde rotsformaties, rivieren, valleien en ravijnen. De tweede dag een meer dat van groen naar licht blauw veranderde, een rood meer met flamingos, moddergeisers, zwemmen in warm waterbronnen enz. De derde dag bevroren meren in morgen (met weerkaatsing van het zonlicht), een stenen boom, veel woestijn, slapen in een plaatsje op 5000 meter waar geen stromend/warm water is, daar ziek worden van het eten :( Oftwel, eigenlijk veel te veel om op te noemen en hopelijk kunnen de foto´s nog wat verduidelijken. We reden de vier dagen steeds samen met een andere jeep, waardoor we een super leuke groep hadden van acht personen. De vierde en laatste dag moesten we om 5:00 uur opstaan om de zonsopgang te kunnen aanschouwen op de zoutvlaktes van Uyuni. Dit (goed) opgedroogde meer is twee maal zo groot als de provincie Brabant en bestaat, zoals de naam als zegt, uit heul veul zout. Om 6:00 uur kwamen nog in het donker aan en het was daarom ook nogal koud (lees 2 truien, jas, handschoenen en muts). Maar het wachten werd beloond met een schitterdende zonsopgang. Na 6 uurtjes op de zoutvlakte, en heel wat dolle foto´s later, zat onze geweldige trip erop! Volgende bestemming Sucre, alleen nu geen luxe bus, maar eentje waar ik met mijn benen ongeveer in mijn nek moest leggen. Maar moet zeggen dat de eerste ervaringen met Bolivia verder erg positief zijn!

Ik ga nu stoppen met typen, want moet zeggen dat ik nog redelijk gaar ben van gister. Groeten aan iedereen in het volgens mij nog steeds zonnige Nederland. En voor de kampioenen van het 4e en 5e elftal, gefeliciteerd met jullie titel. Hopelijk gaan WE met het 1e ook nog het kampioenschap binnenslepen. Succes mannen!

Hasta luego, Rob

Bariloche

Na aankomst in Bariloche naar hostel 41 Below gegaan. Tot nu toe het leukste hostel vanwege de sfeervolle gezamelijke ruimte waar iedereen samenkwam om wat te eten, drinken en praten. De eerste die ik in het hostel tegenkwam was Tim uit Groningen, die ik 3 weken eerder kort in Buenos Aires had ontmoet. Natuurlijk eerst even bijgepraat over elkaars avonturen en ´s middags het stadje verkend. Alles hier doet een beetje aan als Zwitserland met zijn huisjes en bergen (als het hier winter is is er dan ook volop de gelegenheid tot wintersport). De volgende dag hadden we besloten om met z´n drieen (ik, Tim en engelse jongen) naar het nationale park te gaan om daar een mountainbike te huren. We kozen voor de kortere ¨circuito chico¨ zodat we genoeg tijd hadden om foto´s te maken, wat te wandelen en bij de plaatselijke brouwerij ´n biertje te drinken. Achteraf een goede keuze, want het gebied was meer dan heuvelachtig. Aangezien het zonnetje lekker op onze helmpjes scheen hadden we prachtige uitzichten over de omgeving, met z´n schitterdende meren en (besneeuwde) bergen. Resultaat was dat we met een tevreden gevoel, en een paar prachtige kiekjes, onze fietsen konden inleveren.

De volgende dag werd ik vroeg opgehaald om te gaan raften over de Rio Negro. Er was me verteld dat het bijna einde seizoen is en dat het water erg koud zou kunnen zijn. Gelukkig kon ik m´n zwembroekje omruilen voor een wetsuit, zodat bij een eventuele ter watergang ik niet meteen zou bevriezen. Na een korte uitleg in de raft gestapt en als vrijwilleger vooraan gaan zitten om het water op te vangen. Na enkele minuten varen konden we meteen onze spreekwoordelijke borst nat maken met een aantal leuke stroomversnellingen. Bijna bij het einde aangekomen kregen we nog mogelijkheid om even te zwemmen. Zo stom als ik was besloot ik maar uit te raft te springen en het water was inderdaad freezing. De overheerlijke asado (bbq) na afloop was gelukkig meer dan genoeg om m´n verloren calorieen aan te vullen.

De laatste dag nog met een aantal mensen van het hostel een wandeling gemaakt naar een uitzichtpunt over de stad. Toen we eenmaal boven waren begon het helaas wat slechter weer te worden. Iemand van het infocenter was zo aardig om ons uit te nodigen voor het drinken van mate. Mate is een soort bittere thee en is de nationale volksdrank van Argentinie. Het drinken van mate is een sociaal gebeuren en het is dan ook niet raar dat je door een onkende argentijn wordt gevraagd om met hem mate te drinken. Het aparte is dat er in een groep maar 1 beker (met zilveren pijpje) wordt gebruikt. Deze wordt steeds bijgevuld met water en weer doorgegeven naar de volgende in de groep. Na dit gezellige samenzijn terug gegaan naar het hostel en de bus gepakt naar Puerto Madryn om daar beestjes te kijken.

Zuid Patagonie

Na 8 dagen in het zonnige en stedelijke BA was het eindelijk tijd om het avontuur op te zoeken. Mijn vliegtuig naar El Calafate, in het zuiden van Argentinie, vertrok om een schappelijke 7:30 uur ´s morgens. Na 2.800 km vliegen eindelijk aangekomen in Zuid Patagonie en werkelijk in de middle of nowhere. Heel Patagonie is ontzettend groot en er wonen maar 2 miljoen mensen. Wat je dus vooral ziet zijn kleine struikjes, geen bomen en als achtergrond de Andes bergtoppen. Was wel weer even wennen dat de t-shirtjes moesten worden ingewisseld voor een warme trui.

De reden om naar Galafate te gaan is de beroemde Perito Morenogletser. Deze eindigt in een fjord, waar het ijs 60 m dik en 5 km breed is. De bovenkant is niet vlak zoals een pak sneeuw, maar erg puntig. In de bus naar het nationale park kwam ik al een Australische tegen die ik in BA had ontmoet. Niet zo heel erg raar, want veel mensen maken ongeveer dezelfde route langs alle toeristische trekpleisters. Eenmaal aangekomen bij de gletser was het jammer genoeg nog wat bewolkt. Maar zoals nog vaker zou blijken had ik geluk met het weer en kwam het zonnetje door. Hierdoor lag de gletser erbij als een wit met vele kleuren blauw deken. Echt fantastisch! Omdat de gletser elke dag 1 tot 2 meter opschuift breken er iedere dag aan de voorkant grote broken ijs af, welke met veel lawaai in het meer vallen. De sport is om hiervan op het juiste moment een foto/filmpje te maken. Na van een afstandje wat foto´s te hebben genomen was het tijd om zelf de ijzers onder te schoenen te binden en over de gletser te lopen. Als afsluiter kregen we nogal toepasselijk een glas wisky met vers gletser ijs. ´s Avonds nog met met een groep Amerikanen in de locale kroeg blijven hangen. Zij en ook andere reizigers blijven zich er over verbazen dat er altijd Nederlanders zijn. You’re everywhere!!! is wat ze altijd zeggen.

Na een paar dagen Calafate de bus gepakt naar El Chalten, wat maar 4 uur rijden is. Tja, je raakt hier snel gewend aan de lange afstanden. El Chalten wordt in de zomer en lente vooral bezocht door wandelaars en klimmers (voor de steile en pittige berg Fitz Roy). Uiteraard behoorde ik tot de eerste groep en moest er als ¨fanatiek¨ wandelaar ook aan geloven. Het mooie van het dorpje is dat je vanuit je hostel meteen aan een mooie hike kan beginnen. De schoonheid ligt aan je voeten! De eerste dag was het meteen zoning en onbewolkt, zodat uitzicht over de bergen erg mooi was. Na het zien van 2 condors bij het gelijknamige Mirador de los Condoros, doorgelopen naar een waterval. Beetje jammer dat alle watervallen na Iguazu in het niet vallen. Op de terugweg naar het hostel kwam ik een jongen uit Engeland tegen, die ik al in Calafate had ontmoet. Met hem afgesproken om de volgende dag een wandeling van 25 kilometer te maken. Dat lijkt niet veel, maar het is erg veel omhoog en omlaag. ´S morgens dus al om 8:30 vol goede vertrokken en we werden al gauw getracteerd op geweldige uitzichten. Naarmate de dag vorderde nam de wind toe en begon ook het weer om te slaan in lichte regen. We werden echt letterlijk de berg op geblazen door de wind. Aangezien we ook weer terug moesten, was de lol er wel even af. Maar na regen komt zonneschijn met werkelijk een schitterdende regenboog. Na deze vermoeiende dag moesten we ons natuurlijk ´s avond trakteren op een welverdiende pot bier in de Cerveceria. De volgende dag met enige spierrpijn nog een kortere wandeling gemaakt van 15 kilometer, wat wel even genoeg was.

Aangezien het weer de komende dagen slechter zou gaan worden besloot ik om noordelijker te gaan naar Bariloche. Dit koste me alleen een 26 uur durende busrit. Normaal is een busrit redelijk relaxt, maar ik had het geluk dat ik bij een groep Argentijnse pubers in de bus zat die hun engels op de backpackers wilden oefenen. Erg fijn allemaal…

Eerste 1,5 week in Argentinie

Buenos Aires

Na nog een paar daagjes carnaval vieren was het dinsdag 8 maart eindelijk zover. Na uitgezwaaid te zijn door pap, mam en Marloes in Brussel ging de vlucht via Londen naar Sao Paulo. Doordat het vliegtuig wat later aankwam in Londen, en de korte tijd tussen de vluchten, was het in Londen nog even haasten naar de gate. Heb tijdens de vlucht van 12 uur lekker veel geslapen, wat waarschijnlijk nog lag aan de dagen ervoor... In Sao Paulo weer overgestapt naar Foz do Iguaçu in Brazilie, wat bekend staat om z´n watervallen en op de grensmet Argentinie ligt.

Bij aankomst in Iguaçu was het meteen 32 graden en erg benauwd (niet raar want het ligt in het regenwoud). Dat was even anders dan het koude Nederland. Ik had alleen nog m´n lange broek aan en een rugzak van 15 kilo op mijn rug, wat voor de nodige transpiratie zorgde... Vanuit de vliegveld voor Eur 0,50de bus naar het centrum genomen, hostelletje gezocht en een lekkere verfrissende douche genomen. Daarna meteen naar het nationale park gegaan waar de watervallen liggen. Vanuit de braziliaanse kant heb je een mooi overzicht van deze kilometers lange watervallen, varierent van klein tot imposant groot.Na 2 uurtjes te hebbenrondgelopen,en veel foto´s te hebben gemaakt, was het wel genoeg voor die dag. De volgende dag ben ik de grens naar Argentinie overgestoken om de watervallen vanaf de argentijnse kant te bekijken. Van hieruit kun je namelijk erg dicht bij de watervallen komen en goed de kracht en hoeveelheid water ervaren. Erg mooi allemaal en foto´s zeggen waarschijnlijk niet genoeg. In het park kun je primaeen dag zelfstandig rondlopen en natuurlijk zijn er dan nog de wat meer toeristische dingen waar je grof voor betaald. ´s Avond in het hotel een biertje gedronkenmet een argentijnse jongendie 1,5 gaat rondtrekken!! Kan dus altijd gekker.

Naar een paar dagjes Iquazu was het tijd om naar Buenos Aires te gaan. De busrit van 19 uur was redelijk comfortabel door de grote stoelen. Wel jammer dat er alleen maarArgentijnen in zaten en ik geen Spaans sprak, afgezien van ¨hola, como estas..¨ Op advies van de argentijnse jongen uit Iguazu heb ik in BA de taxi naar het hostel genomen. Achteraf een goede tip want BA is echt een grote stad. Hoewel het verkeer af en toe hectisch is, is de stad verder erg relaxt en lijkt het net alsof je in een Zuid Europese stad bent. Wederom op argentijns advies een hostel genomen in de wijk Palermo, wat volgens hem the place to be is. In het hostel direct wat mensen ontmoet, waaronder een jongen uit Groningen. We zijn die avond met z´n drien gaan eten en natuurlijk een flink stuk argentijns vlees besteld. Argentijnen willen nogal eens opscheppen dat zij het beste vlees hebben, maar na deze avond geloof ik het meteen!

Aangezien Zuid Amerika ook bekend staat om z´n passie voor het voetbal, moest ik natuurlijk ook naar een wedstrijd gaan. Zoals de voetbalkenners onder jullie weten, komen de cluds Boca Juniors en River Plate uit BA. Dit weekend speelde River Plate thuis (tegen Velez Sarsfield), dus was de keuze snel gemaakt. Het stadion biedt plaats aan ruim 65.000 supporters en die maken samen een hele hoop lawaai. De hele wedstrijd wordt er gezongen en worden de scheidsrechter, spelers en supporters van de tegenstanders natuurlijk uitgemaakt voor van alles en nog wat (hijo de puta enz.). De liederen die ze zingen zijn verder erg gaaf en ritmisch. Heel wat anders dan: Eindhoovhuu, Eindhooovhuu, Eindhooovhuuuuu.. De wedstrijd was niet heel goed en werd uiteindelijk met 2-1 verloren door een dike blunder van de keeper (http://www.voetbalzone.nl/doc.asp?uid=140379 ). Na de wedstrijd laten ze niet de uitsupporters wachten, maar de thuissupporters. Zo zaten we nog ruim een half uur in het stadion voordat ook wij het stadion konden verlaten. Toen moesten natuurlijk 60.000 man hun weg zien te vinden naar buiten.

Om toch nog een beetje met de locals te kunnen communiceren, heb ik de volgende dagen van maandag t/m vrijdag (9 tot 13 uur) Spaanse les gehad. Het verstaan en lezen gaat steeds beter, maar het spreken blijft erg moeilijk. Overdag bestond verder vooral uit het bezoeken van parken, tuinen, wijken en musea. We hebben zelfs een keer lekker Hollands een fiets gehuurd, zodat je in een dag veel kan zien. De avonden bestonden vooral uit goed eten en relaxen in het hostel, aangezien ik elke morgen vroeg uit bed moest. Het was zelfs een keer zo erg dat toen ik opstond een kamergenoot net terug kwam van het stappen. Het eten en nachtleven begint hier namelijk erg laat, waardoor je ook nogal eens laat thuis kan komen. De laaste 2 dagen had ik geen spaanse les meer, waardoor ik eindelijk ook eens kon gaan stappen. Ik hadnet daarvooreen Portugese en Mexicaanse jongen ontmoet, welke laatste na een paar biertjes steeds meer op Ceto F. begon te lijken (lees zelfde grootte, dans ¨moves¨ en vrouwen versieren). Erg grappig allemaal.

Inmiddels ben ik al weer 1,5 week onderweg en al zo veel gezien en gedaan. Vandaag is mijn laatse dag in BA, want morgenvroeg vlieg ik naar El Galafate in het zuiden van Argentinie. Dit staat bekend om zijn mooie natuurparken en gletsers. Dadelijk nog even rondslenteren over de beroemde zondag markt van San Telmo en vanavond op tijd naar bed.

Adios Rob

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Rob