Op dit moment zit ik m`n verhaal te typen in Copacabana, Bolivia. Dat is al weer ruim 3 weken nadat ik Sucre heb verlaten en verder ben gegaan naar Potosi. Potosi is een van de hoogte steden op de wereld, namelijk 4.090 meter, en ligt aan de voet van de Cerro Rico (¨rich mountain¨). Deze berg is al vanaf de Spaanse invasie belangrijk voor de stad vanwege de zilverwinning. Mijn enige reden om naar Potosi te gaan was dan ook een bezoek te brengen aan de mijnen. Ik moet zeggen dat ik de nacht ervoor niet heel goed geslapen heb, omdat ik misschien ietwat claustofobisch ben… Als dat maar goed zou komen. ´s Morgens eerst naar de markt om wat spullen voor de mijnwerkers te kopen. Dit betekend: een aantal flessen frisdrank, veel cocabladeren (ze kauwen dat de hele dag door) en een dynamietstaaf + ontsteker (welke ik 2 uur lang op mijn rug moest meedragen). Tja, het gaat daar allemaal niet volgens de westerse veiligheidsregels. Na onze inkopen trokken we een overal aan, helm op en daarna de mijn in. De omstandigheden om te werken zijn echt verschrikkelijk. Het is erg hard en fysiek werk, het is er ontzettend warm, het is erg krap en laag (waardoor ik wel 100 keer mijn kop heb gestoten) en het is gevaarlijk vanwege instortingen! De meeste mijnwerkers worden dan ook niet veel ouder dan 50 jaar. Af en toe moesten we naar de zijkant springen, omdat er over de spoorrail een wagonnetje voorbij kwam die door wijnwerkers wordt geduwd. En die wil je niet over je heen krijgen. Op het eind kregen we van onze gids nog een uitleg over de god van de berg, welke door de mijnwerkers zeer serieus wordt genomen. Zo offeren ze hem cocobladeren, drank en sigaretten. Na ongeveer 2 uur onder de grond te zijn geweest was het erg fijn om weer zonlichtte zien en te beseffen dat ik gelukkig nooit meer terug hoefde. Het was een indrukwekkende belevenis en je gaat bijna van je kantoorbaantje houden.

Mijn volgende stop op weg naar La Paz was Cochabamba, wat een stuk lager ligt en dus een aangename temperatuur heeft. Het is de vierdestad van Bolivia en je kunt er een bezoek brengen aan het grootste jezus standbeeld in de wereld. Aangezien het erg warm was en ik geen zin had om 1500 treden omhoog te lopen, besloot ik om lekker touristisch met de gondel omhoog te gaan. Het beeld is inderdaad enorm, maar net zomooi is het uitzicht over de stad. Na 1,5 dag de stad verkend te hebben vond ik het tijd om naar de hoodstad La Paz te gaan. La Paz is een goede stad om te gaan stappen en dat heb ik de eerste 2 avonden dan ook gegaan. Erg leuk, maar je staat in kroegen met bijna alleen maar andere reizigers. Heb daar wel wat leuke mensen ontmoet, zoals Franz (een duitse jongen) en vier Canadese jongens. Met de Canadesen heb ik ¨The world´s most dangerous road¨ gemountainbiked en overleefd! Het begin is geasfalteerd dus daar kun je lekker makkelijk naar beneden. Het tweede stuk is echter gravel en daar kwamen onze fijne fietsjes (met uitstekende remmen) goed van pas. Je gaat alleen maar omlaag van 4.700m naar 1.200m en het gaat soms erg hard. Tenmiste, als je de gids bij wil houden en dat is niet makkelijk en misschien ook niet altijd even slim. Bij enkele plaatsen waar we stopten vond onze gids het namelijk nodig om te vertellen dat er ooit iemand daar in het ravijn was gevallen. En de ravijnen zijn vaak stijl en hoog, dus niet voor niets een dangerous road. Maar de uitzichten en natuur waren geweldig, ook al kon je er tijdens het afdalen niet goed van genieten. Het eindpunt was een dieren opvangcentrum voor apen en vogels. Daar konden we ook genieten van het zwembad en als bijkomstigheid de zandvlooien die je helemaal lek steken…

Terug in La Paz kwam ik Franz weer tegen en hij had de 3 dagen ervoor de Huayna Potosi berg beklommen. Na zijn belevenis moest is dit ook gaan doen! Niet makkelijk, want de berg is 6.088 meter hoog (en dus boven de magische 6.000 meter). De eerste dag werden we met een busje op 4.700m afgezet. Die eerste 1.000 meters waren dus al in de poket ;) Daarna met een volle backpack omhoog geklommen naar highcamp op 5.100 m. Dat was nog wel te doen, ondanks al de klimuitrusting op je rug (o.a. bergschoenen, warme kleding, helm, pikhouweel, crampons om op ijs te lopen enz.). ´s Avonds een goeie maaltijd gegeten en om 19.00 uur naar m´n bedje (lees dun matrasje op de grond). Slapen op deze hoogte is niet makkelijk en na een half uur geslapen te hebben, werden we om 0.00 uur ´s nacht wakker gemaakt. Ik was in eerste instantie van plan om niet te gaan, omdat ik me erg beroerd voelde. Maar uiteindelijk om 1.00 uur toch vol goede moed vertrokken. Je wandeld ´s nachts, omdat het ijs op de berg dan beter is om op te lopen/klimmen. Al vanaf het eerste moment had ik het zwaar. Het is namelijk erg moeilijk om op deze hoogte adem te halen en je hart gaat als een dolle te keer, ook al ben je alleen maar aan ´t lopen. Verder had ik de hele tijd ontzettende slaap, last van hoofdpijn door de hoogte en het was koud. En ¨last but not least¨ je benen voelen aan als beton blokken. Oftwel, wat the f*ck ben ik aan het doen op mijn vakantie! Ik dacht menigmaal aan stoppen, maar wilde daarentegen ook zo graag de top halen. Na 6 uur lopen bereikten we om 7.00 uur dan eindelijk de top, met een geweldige zonsopgang om van het uitzicht te genieten. Dit was dan uiteindelijk toch waar ik het allemaal voor had gedaan! Erg lang kun je er alleen niet van genieten, want we moesten ook nog 2 uur terug lopen naar highcamp. Daar aangekomen kregen we een soepje om aan te sterken. Na eindeijk een beetje te zijn bijgekomen moesten we nog 500 meter omlaag naar het beginpunt. Ik was zo dan ook zo blij om weer in het busje te stappen en lekker naar mijn bedje in het hostel te gaan. Achteraf was het een schitterdende ervaring, maar ook het zwaartse wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Van onze groep van 10 personen hadden het er dan ook maar 4 gehaald... Huayna Potosi, been there, done that.

De volgende dag ben ik met een klein vliegtuigje naar het warme en lagere Rurrenabaque gevlogen, wat aan de rand van het Boliviaanse regenwoud ligt. Dit vliegtuig was waarschijnlijk het meest makkelijke vliegtuig om te kapen, want je kon zo de cockpit in kijken. In het vleigtuig kwam ik Justin tegen, met wie ik de dag ervoor de Huayna Potosi had beklommen. Omdat we wel wat ontspanning konden gebruiken zijn we ´s middags naar een zwembad gegaan met een geweldig uitzicht over het dorp en de bergen. Helemaal relaxed en top. Voor de volgende drie dagen had ik een pampas tour geboekt. De pampas is een enorm groot gebied, vergelijkbaar met een wetland. Er zijn allerlei meren en rivieren, met ontzettend veel wilde dieren. We hadden we groep van acht personen, waarvan 6 meiden en 2 jongens (ik en heel toevallig ook Franz). Om bij de rivier te komen moesten we alleen eerst 3 uur met een jeep over een hobbelweg. Daar aankomen zijn we met onze boot naar het kamp gevaren. Onderweg zagen we al meteen roze rivier dolfijnen, heel wat (grote) volgels en aapjes! Helaas had ik alleen geen fototoestel om dit allemaal vast te leggen :(In het vliegtuig kwam ik er namelijk achter dat ik mijn fototoestel in de taxi naar het vliegveld was verloren. Naast de camara ben ik ook van een aantal dagen m´n foto´s verloren. Maar goed, niet te veel zorgen om maken. ´s Avonds gingen we met onze boot op zoek naar alligators en kaimannen. Deze kun je redelijk makkelijk ontdekken door hun reflecterende rode ogen. Maar omdat we een iets te gezellige groep hadden, waren we ook iets te luidruchtig voor het spotten van dieren. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om te gaan zwemmen met de dolfijnen. Mooie ervaring, maar niet makkelijk omdat ze toch vaak op afstand blijven. Trouwens ook wel spannend om daar te zwemmen, want je weet niet wat er allemaal onder of naast je zwemt (lees alligator of piranjas). ´s Middags zijn we namelijk op ongeveer dezelfde plek gaan vissen naar piranjas... Met alleen een nylon draadje, een haakje en een stuk vlees hadden we uiteindelijk 10 piranjas gevangen. Genoeg om tijdens het diner allemaal een piranja te kunnen eten. De laatse dag van onze tour gingen we ´s morgen weer lekker relaxed rondvaren, beetje genieten van de natuur en uiteindelijk terug naar Rurrenabaque. Dit waren echt drie super dagen, omdat we zo´n leuke en gezellige groep hadden. Het was dan ook jammer dat de meesten na de tour een andere richting opgingen.

Maar in Rurrenabaque aangekomen had ik met Rachel (een van de meiden) besloten om er nog een driedaagse jungle tour aanvast te plakken. Eerst weer met een bootje naar ons kamp en de omgeving was heel anders dan de pampas. Nu zaten we echt in de jungle met enorm grote bomen en dichte begroeiing van struiken en lianen. Het is veel wandelen en je gaat op zoek naar dieren. Het is een soort van geluid- en spoorzoekertje met de gids voorop. Wel leuk want onze gids was erg enthousiast en leerde ons nog wat survival technieken voor in de jungle. Uiteindelijk hebben we wilde zwijnen, brulapen, ara´s, een tapier, spinnen en kleine slangen gezien. De laatste zagen we tijdens onze avondwandeling, wat wel een beetje spannend wat. Je hoort namelijk allemaal geluiden om je heen, maar je ziet bijna niets. Daarbij vond onze gids het leuk om een waargebeurd verhaal te vertellen over jaguars die mensen aanvallen. Fijn voor als je in het donker acheraan loopt. De laatste dag stond er een stevige klim op het programma naar een berg. Het uitzicht daar over de rivier en jungle, waar de ara´s over de toppen van bomen vliegen, was helemaal geweldig! Al met al was de jungle tour niet zo leuk als de pampas tour, maar zeker de moeite waard. Terug in Rurrenabaque was het tijd voor avondeten en het is altijd leuk om ergens niet toeristisch te eten. Daarom waren we voor 1 euro aangeschoven in een soort van huiskamer voor een lekkere Boliviaanse maaltijd. Zoals in veel plaatsen in dat soep, rijst met kip en een beetje salade. Om het eten een beetje op smaak te brengen besprenkelde ik mijn rijst met een sausje. Helaas zat daar een of andere hele hete peper in die je NIET zou moeten eten. Je raad het al, mijn mond stond in brand wat de locals natuurlijk erg grappig vonden. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan het avantuur in Rurrenabaque. In eerste instantie was ik van plan om de bus terug te nemen naar La Paz, maar mijn leven is me toch iets te waardevol. Je rijdt namelijk met de bus op slecht enkele centimeters van de rand van afgronden en er schijnen nogal eens ongelukken te gebueren. Dat werd dus weer het vliegtuig.

Ik moet nu stoppen, want ik ga met een aantal engelsen lunchen aan het Titicacameer. Dit meer ligt op de grens van Peru en Bolivia is onofficieel het hoogst commercieel bevaarbare meer ter wereld (op 3800m tussen de hoge pieken van de Andes) en tevens het grootste meer van Zuid-Amerika. Morgen naar het bekendste eiland Isla del Sol en daarna naar Peru. Oftwel, bey bey Bolivia, maar het was geweldig. O ja, ondertussen heb natuurlijk ik via sms en internet en meegekregen dat Someren 1 kampioen is geworden. Dus felicitaties aan iedereen!

Groetjes, Rob