M´n laatste verhaal eindigde in Copacabana. Vanuit daar had ik met 2 engelse meiden en 1 engelse jongen ´n eendaagse bezoek gepland naar Isla del Sol. Het eiland ligt in het Titicacameer, is heuvelachtig en bestaat voornamelijk uit rotsgronden. Volgens Inca legendes is dit het eiland waar de zonnegod werd geboren en daarmee hun beschaving begon. We werden per boot afgezet op het noordelijk deel van het eiland en daar kregen we een korte rondleiding. Je ziet o.a. een aantal ruines en een rots die (met veel voorstellinsgsvermogen) op een poema moet lijken. Na dit culturele hoogtepunt besloten we om al wandelend naar het zuidelijk deel van het eiland te gaan. Dit was door de hoogte werderom geen makkie (lang leve de hoogte!). Vanuit de hoogste punten van het eiland kun je het prachtige blauwe water van het meer zien. O ja, en in de verte zelfs mijn geliefde Huayna Potosi berg. De volgende dag wilden we naar Puno in Peru gaan. Maar omdat de weg door o.a. boze mijnwerkers al enkele dagen was geblokkerd (in Nederland hebben wij daar bulldozers, waterkanonnen en ME voor), konden we voor een ¨schappelijke¨ prijs de overtocht per boot maken. Deze grap duurde slechts 9 uur. De dag begon al rommelig. We moesten uiteindelijk ergens naar een verlaten waterkant van het meer lopen, waar we 2 uur op de boten moesten wachten. Eindelijk in Puno aangekomen was de sfeer erg grimmig. Daar waren namelijk veel mensen bijeengekomen om te protesteren en die konden ons als gringo´s niet echt waarderen. Probleem was dat we nog een stempel moesten halen voor ons paspoort, wat aan de andere kant van de demonstraties was. Na wat geschreeuw, geduw en getrek waren we eindelijk bij de speciaal opgezette douane aangekomen. Daarna zo snel mogelijk weg uit Puno, maar zonder bussen erg moeilijk. Eerst dus een taxi naar de volgende stad en daarna eindelijk de bus naar Cuzco genomen. Pfff, dit is dan ook weer Zuid-Amerika.

In Cuzco hadden we de eerste dag met z´n vieren de stad verkend. Cuzco was de hoofdstad van het Rijk van de Inca´s en is ergens in de 16e eeuw door de spanjaarden verovert. Zij bouwden op de muren van de Inca-tempels hun eigen kerken en kloosters. Ik moet zeggen dat de stad een van de mooiere is die ik in Zuid-Amerika heb gezien. Alleen jammer dat het door de nabije ligging van Machu Picchu erg veel toeristen aantrekt en daarmee ook de mensen die daarmee hun geld proberen te verdienen. Vooral rond het centrale plein probeert men om de 10 meter iets aan je te verkopen. Om gek van te worden. Om de schitterende omgeving ten noorden van Cuzco, genaamd Sacred Valley, te verkennen had ik een eendaagse mountainbike tocht geboekt. Deze was vrij pittig en leidde ons uiteindelijk naar de inca ruines in Moray. Dit zijn enorm grote cirkelachtige terrassen, waarvan het gebruik nog steeds niet helemaal duidelijk is (zoals bij wel meer Inca ruines). Omdat ons hotel in Cusco iets te gezellig was, zijn we daar vijf dagen blijven hangen. Inmiddels was onze groep al gegroeid tot 9 zo´n personen, waaronder een Ierse jongen met wie ik erg veel lol heb gehad (alleen al het accent!). Op Saturday night ¨party night¨ hadden we een ouderwets jaren 80 feest, wat toch wel het hoogtepunt was. Wij ´s middags naar de markt voor wat foute kleding en dat is ons geluk. Lekker fel gekleurde shirtjes met een iets te strakke legging...Goed feestje!

Maar na wat gefeest was het tijd voor inspanning en cultuur. Een vier daagse tocht naar Machu Picchu! De eerste dag was downhill mountainbiken, maar dan iets minder spannend dan de dangerous road in Peru. Daarna kregen van onze uitstekende gids een leuke uitleg over de verschillende vruchten, groenten en natuurlijk aardappelen uit Peru. Blijkbaar komt de aardappel oorsprokelijk uit Peru en ze eten die dan ook bij elke maaltijd. Daarna nog 1,5 uur een potje voetballen tegen de locals, wat toch leuk blijft. De volgende morgen vroeg op en oefff wat een spierpijn. En ja, het was die dag slechts 8 uur lopen over rotsachtige rivierbeddingen en steile (jungleachtige) paden met o.a. wilde bananen-, mango en ananasbomen. Maar wat waren de uitzichten toch weer geweldig. Groene bergen die scherp naar beneden lopen met in het dal de bulderende rivier. Als beloning konden we op het einde van de dag genieten van de thermische baden, wat welkom was voor de spiertjes. De volgdende morgen in een tuigje gehesen en met een zestal kabels tussen de bergen naar beneden in het dal gescheurd. Wel gaaf om al glijdende een paar honderd meter naar beneden te kunnen kijken!! Daarna nog drie uurtjes lopen om uiteindelijk het laatste (en erg toeristische) dorp Aguas Calientes te bereiken. Na een warme douche op tijd naar bed, want we zouden de volgende dag al om 3:45 uur gewekt worden. Dit omdat alleen de eerste 400 bezoekers van de dag toegang krijgen tot het hoger gelegen Huanya Picchu. Dit geeft blijkbaar een mooi uitzicht over de oude incastad. Daarnaast zouden we ook op tijd zijn om de zonsopgang op de ¨magische plek¨ van Machu Picchu mee te pakken. De dag begon alleen erg slecht. Ik voelde me dag ervoor al niet fit, maar die morgen was het echt beroerd. Na eerst te hebben overgegeven, werden om 4:30 de poorten van de klim naar Machu Picchu geopend. Dit was het begin van een voor mij verschrikkelijke tocht omhoog (in iets minder dan een uur). Eenmaal bovengekomen was in ieder geval duidelijk dat we zeker bij de 400 winnaars behoorden. Helemaal doorweekt van het zweet moesten we tot 6:00 uur wachten voordat Machu Picchu open zou gaan. Ik had van tevoren de mooie verhalen gehoord en natuurlijk de plaatjes gezien, maar ik kon nog niet helemaal begrijpen waarom de stad nou zo bijzonder was. Sommige mensen zeiden dat het het magische gevoel was, anderen zeiden de onbereikbaarheid van de locatie en de gaafheid van de ruïnes. Ik had al wat gelezen over Machu Picchu, maar helaas is het verhaal achter de ruines nogal wat giswerk. Zelfs de functie van de stad is tot op de dag van vandaag niet eens helemaal helder. Dit bleek ook uit de rondleiding van de gids die maar bleef zeggen ¨er wordt aangenomen dat¨ en ¨men denkt dat¨. Machu Picchu is nooit door de Spanjaarden ontdenkt en daardoor ook niet vernietigd. Het is na de val van het Inca rijk alleen wel in verval geraakt en daardoor ¨gerestaureerd¨. Ze hebben daarbij gewoon weer een heel deel bovenop de oude muren bebouwd. En ik moet zeggen dat het er nu toch wel (weer) fraai uitziet. Na een mooie zonsopgang en een korte rondleiding zijn we om 10:00 uur begonnen met de klim van naastgelegen Huayna Picchu. Deze steile berg is vooral geliefd onder de jonge bezoekers en geeft een geweldig uitzicht over omgeving, en in mindere mate over de stad. Dit uitzicht heeft meer indruk op me gemaakt dan de stad zelf, terwijl het als een van de zeven nieuwe wereldwonderen wordt beschouwd. Aan het einde van de dag helemaal kapot, maar toch voldaan weer teruggegaan naar Cuzco. Mijn conclusie is dat Machu Picchu zeker mooi is, maar daarentegen ook een populaire toeristische attractie die van grote betekenis is voor het toerisme van de hele regio. Oftwel, alles wat dan ook maar met (pre-) Inca te maken heeft wordt geexploiteerd. Ik snap trouwens ook nog steeds niet dat een blijkbaar geweldig Inca rijk kon worden veroverd door slechts 400 Spanjaarden...

Na een dagje relaxen in Cusco, en afscheid te hebben genomen van mijn medereizigers, ben ik naar Arequipa gegaan. De eerste dag heb ik met een Engelse jongen Arequipa verkend, wat na Cuzcuo ook weer een mooie stad is (met vele witte gebouwen). De volgende dag werd ik om 03:00 opgehaald voor een tweedaagse tocht naar de Colca Conyon. Deze canyon schijnt de diepste canyon van de wereld te zijn. Een stuk is zelfs 3.500 meter van top tot dal en is daarmee 2 keer dieper dan de bekende Grand Canyon. Onze eerste stop was bij het toeristsiche 'Cruz del Condor'. Deze kloof is het woongebied van de Andesconder, waarvan de vleugels een spanwijdte kunnen hebben van 3 meter. Ze vliegen daar werkelijk waar op slechts enkele meters van je vandaan. Wel gaaf die grote mussen! Daarna begon het loopwerk. Eerst een afdaling naar het dal van de canyon, waar we na een paar uur lopen bij een klein dorpje aankwamen. Daar even het zwembad in gesprongen, eten, biertje bij het kampvuur en op tijd naar bed. De enige weg naar de bewoonde wereld is een steil pad, welke als ochtendwandeling (wederom 5:30...) op het programma stond. Na 2 uur klimmen, en wat slalommen om ezels en paarden, eindelijk bovengekomen. Wat een ellende om in zo´n dorp te wonen en altijd dit pad te moeten lopen. Ik zou nog eerder in Asten gaan wonen. Maar na inspanning komt ontspanning. Dus ´s middags lekker ronddobberen in een zwembad met water van 40 graden. Heerlijk! Daarna weer met het busje naar Arequipa, waar ik meteen de bus heb genomen naar Nazca.

Nazca zelf is een beetje saai, maar iedereen gaat daar heen voor de bekende Nazcalijnen. Dat zijn de tekeningen in het zand van enkele tientallen dierfiguren en andere lijnen. Het beste is om dit vanuit de lucht te aanschouwen. Maar omdat ik al een aantal dagen met buikpijn rondliep, leek het me niet verstandig om in een vliegtuigje te stappen. Daarbij is het hoogseizoen, waardoor de prijzen ook nog eens belachelijk hoog zijn. Dus 1 + 1 = 3 en dat betekende voor mij een tochtje naar een uitkijktoren. Vanaf daar kon je 2 figuren zien. Ik moet zeggen dat het me alleen niet echt kon bekoren. Kleine deceptie dus. Daarna naar de dokter gegaan voor mijn maag en gelukkig had ik geen infectie (of iets dergelijks). Dat werd alleen wel voor vijf dagen elke dag een zestal pillen slikken en geen frisdrank, bier of gefrituurd voedsel. Snel weg uit Nazca en op naar Huacachina. Huacachina ligt midden in een oase en is omringd met zandduinen van soms wel enekel honderden meters hoog. De main attraction hier is het zandborden. Eerst werden we met een buggy op onze bestemming afgezet. Deze rit was al een hele belevenis op zichzelf en leek wel op een ritje in houten achtbaan. Bij het zandborden is het eigenlijk de bedoeling dat je al staande met je snowboard / houten plak van de zandduin naar beneden gaat. Maar omdat dit bijna onmogelijk is ben ik maar liggend op mijn board naar beneden gegaan. En dat gaat hard! Je moet dan ook op het einde remmen, maar ik ging zo hard dat ik onderaan telkens van mijn board werd gesmeten. Resultaat: zand in je kleren, oren, ogen, mond en alle andere lichaamsdelen. Ondanks het gevaar voor eigen leven en super gave ervaring. In Huacachina had ik trouwens 2 Nederlanders ontmoet met wie ik de volgende twee dagen een beetje heb gerelaxed. Gaat makkelijk met een zwembad, lekker temperatuurtje en goed eten.

Momenteel ben ik trouwens in een kustplaatje in Equador, genaamd Montañita. Tussen Huacachina en nu zitten nog een paar dagen, maar dat verhaal komt later. Ga nu voor de verandering eens een lekkere vismaaltijd eten en daarna waarschijnlijk het nachtleven verkennen. Wat een slecht leven ;) Tot over 2 weekjes in Holanda. Yep, het aftellen is begonnen en het einde komt akelig dichtbij.

Ciao, Rob